Obowiązek skierowania do pełnomocnika podatnika zawiadomienia o zajęciu wierzytelności

Zapis art. 25 § 6 pkt 1 ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji stanowiący o doręczeniu odpisu tytułu wykonawczego zobowiązanemu nie eliminuje działania art. 40 § 2 KPA, zgodnie z którym, jeżeli strona ustanowiła pełnomocnika, pisma doręcza się pełnomocnikowi. Jest to sytuacja analogiczna do unormowanej np. w art. 109 § 1 KPA. Przepis ten stanowi, że decyzję doręcza się stronom i chociaż wyraźnie określa on komu doręczyć trzeba decyzję, organy doręczają ją pełnomocnikowi. Nie wymaga wyjaśnienia, że doręczenie pisma prawidłowo ustanowionemu pełnomocnikowi wywiera taki skutek jakby zostało ono doręczone jego mocodawcy, chyba że przepis prawa wprost wyklucza doręczenie pisma pełnomocnikowi (taka sytuacja nie występuje w omawianym przypadku). Odstępstwa od ustanowionej art. 40 § 2 KPA zasady nie usprawiedliwia istota egzekucji administracyjnej, której celem jest sięgnięcie do majątku zobowiązanego i wykonanie aktu administracyjnego kreującego zobowiązanie pieniężne. Ustanowienie pełnomocnika, w zgodzie z obowiązującymi przepisami nie eliminuje bowiem ani możliwości prowadzenia egzekucji, ani nie ma wpływu na jej skuteczność. Ustanowienie pełnomocnika rodzi konsekwencje, od których co do zasady mocodawca nie może się uchylić. Zawiadomienie o zajęciu wierzytelności należy doręczyć ustanowionemu w sprawie pełnomocnikowi podatnika, a jeżeli tego nie uczyniono, nie została spełniona przesłanka z art. 70 § 4 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. – Ordynacja podatkowa, tj. podatnik nie został prawidłowo powiadomiony o zastosowaniu środka egzekucyjnego.