Wstrzymanie wykonania decyzji z urzędu na podstawie art. 239f § 1 pkt 2 Ordynacji podatkowej, w kontekście zarzut braku wymagalności obowiązku

W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego systemowa wykładnia tych przepisów powoduje, że tam gdzie wstrzymanie wykonania decyzji następuje na wniosek, organ ma czternaście dni na wydanie postanowienia o wstrzymaniu. Natomiast po upływie tego okresu – jak stanowi przepis w § 2 – nie załatwienie w tym terminie powoduje wstrzymanie wykonania decyzji. Natomiast nie mówi o terminie wstrzymania z urzędu, a więc czy to by oznaczało, że ma nieograniczony termin na wydanie postanowienia, czy też to by oznaczało, że wydanie postanowienia ma charakter deklaratoryjny. W ocenie Naczelnego Sądu Administracyjnego wydanie postanowienia o wstrzymaniu z urzędu ma charakter deklaratoryjny, a więc organ formalnie stwierdza wstrzymanie, natomiast czasookres wstrzymania ograniczony jest ściśle określonymi datami – datą wszczęcia postępowania sądowoadministracyjnego i datą uprawomocnienia się wyroku sądu administracyjnego. To powoduje, że ten okres wstrzymania musi być pełny, nie ograniczony datą wydania postanowienia o stwierdzeniu prawomocności orzeczenia sądu administracyjnego. Z chwilą wszczęcia postępowania i z chwilą prawomocności postępowania jest zawieszone.